Η ατμόσφαιρα της μουσικής.

Η ινδική κλασική μουσική είναι πλούσια σε λυρισμό και ευαισθησία και ξυπνά μια βαθιά εσωτερική σιωπή,

έτσι ώστε ο ακροατής

να μπορεί να βιώσει γαλήνιες στιγμές ενώ την ακούει.

Λόγω της εσωστρεφούς ομορφιάς της μπορεί να αντιμετωπιστεί ως μουσική για διασκέδαση,

στην πραγματικότητα όμως είναι περισσότερο ένα είδος θεραπείας μέσω της διαλογιστικής αίσθησης του ήχου.

Ένας εξοικείωμενος ακροατής εμβαθύνει ακούγοντάς τη.

Επίσης έχει παρατηρηθεί ότι ακόμη και όσοι δεν έχουν έρθει σε επαφή με αυτό το είδος μουσικής

στο παρελθόν μπορούν να απολαύσουν και να επωφεληθούν από τις θεραπευτικές του ιδιότητες.

Καθώς κουρδίζετε το μουσικό όργανο, η ατμόσφαιρα έχει ήδη ελαφρύνει μέσα από τα πρόσωπα των ακροατών φέρνοντας την εικόνα ενός σχεδίου που ζωγραφίζεται εκείνη τη στιγμή.

Ο ακροατής μπορεί να νιώσει μια αίσθηση ευτυχίας ακούγοντας τη μουσική μέσα από τη ροή του ήχου.

Εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι η ένταση, ο ρυθμός και η μελωδία επηρεάζουν

την εσωτερική του σύσταση.

Μέσω αυτής της παρατήρησης ο ήχος κινείται σε αρμονία με την αναπνοή σε όλο το σώμα και αρχίζει να δίνει την αίσθηση της δόνησης.

​

Η μουσική μας εμπνέει να βιώσουμε την ομορφιά της ζωής την παρούσα στιγμή και κάθε στιγμή της ύπαρξής μας.

Ινδική κλασική μουσική.

Η ινδική κλασική μουσική μέσα από την προσέγγιση της Raga μπορεί να δράσει βαθιά στην ψυχή μας και να της προσφέρει άφθονα θεραπευτικά οφέλη.

Με τον όρο «Raga» ως σανσκριτικό όρο, μπορούμε να πούμε «χρωματίζοντας το μυαλό, την ψυχή».

Χρησιμοποιώντας διαφορετικές νότες με συγκεκριμένο τρόπο και δίνοντας έμφαση σε κάποιες από αυτές, μπορούμε να νιώσουμε έναν «πίνακα» να χρωματίζεται ή μια παρόμοια αίσθηση στην ψυχή.

Ο όρος Ράγκα προέρχεται από την αρχαιότητα της Ινδίας.

Λέγεται ότι ο Σίβα ως μεγάλος γιόγκι πέρασε χρόνο στη φύση ασκώντας την τέχνη αυτή.

Αποδίδεται σε συγκεκριμένες στιγμές της ημέρας, όπως πρωί, απόγευμα, βράδυ, βράδυ

ή σε πιο συγκεκριμένες περιόδους όπως η άνοιξη, ο χειμώνας ή το καλοκαίρι.

Παρατηρούμε στη φύση ενός μουσικού ως γιόγκι που έχει αναπτύξει sidhis (πνευματικές δυνάμεις)

μπορεί να επηρεάσει και να θεραπεύσει μέσω του ήχου.

Η φύση και η ατμόσφαιρα αυτού του είδους μουσικής σύμφωνα με την ιστορία ήταν από ασκούμενους

που έζησαν μέσα στη φύση και συντονισμένοι μαζί της και εξερεύνησαν την Ράγκα.

Μπορούμε να παρατηρήσουμε μια έντονη προσέγγιση του πνευματικού στοιχείου μέσω του ήχου.
Σήμερα μπορούμε να βρούμε αυτό το είδος μουσικής σε αίθουσες συναυλιών,

αλλά η ουσιαστική του θέση είναι σε

συναντήσεις σε μικρούς χώρους, ή «bhaitak» όπως ονομάζονται στην Ινδία.

​

Ως μουσικός.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η μουσική ήταν πάντα ένας καλός φίλος.
Δεδομένου ότι οι εμπειρίες και το γούστο μου για τη μουσική διέφεραν κατά καιρούς,

όποτε ο κατάλληλος ήχος άγγιζε το δεξί μέρος της ψυχής μου, ένιωθα πάντα να θεραπεύομαι από αυτόν.

Πάντα μου άρεσε η μουσική, αλλά ξεκίνησα την μαθητεία της γύρω στα 25 μου.
Ακούγοντας μια συναυλία ινδικής κλασικής μουσικής στη Θεσσαλονίκη, στη Βόρεια Ελλάδα, το '95,

ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε έναν ναό όπου οι προσευχές γίνονταν μέσω του ήχου,

καθαρού ήχου χωρίς να προσθέτω λέξεις.

Τον επόμενο χρόνο, ταξίδεψα στην Ινδία και επέστρεψα με ένα Sitar.
Είχα λίγα βασικά μαθήματα και συνειδητοποίησα ότι αν ήθελα να το μάθω σωστά θα έπρεπε να πάω στην «πηγή» του, την Ινδία.
Την επόμενη χρονιά, το '98, ταξίδεψα στο Βαρανάσι της βόρειας Ινδίας, μετά από σύσταση

για να συναντήσω κάποιον δάσκαλο του Sitar.

Παραδόξως ανακάλυψα ότι ήταν ο ίδιος μουσικός

που είχα δει στη σκηνή πριν από δύο χρόνια στη Θεσσαλονίκη.
Για τα επόμενα 12 χρόνια, περνούσα περίπου μισό χρόνο στο Βαρανάσι για σπουδές

με τον Rabindra Narayan Goswami το σιτάρ και αργότερα το Surbahar

(ένα βασικό όργανο παρόμοιο με το Sitar).

Η μουσική ήταν ο κύριος λόγος που ήμουν εκεί, αλλά ο Βαρανάσι έπρεπε να προσφέρει

κάτι περισσότερο οπως η γιόγκα, φιλοσοφία, βεδική αστρολογία.
Θα ήθελα να επισημάνω ότι ο τρόπος και η προσέγγιση αυτής της μουσικής όπως τη βιώνω ο ίδιος

εκείνη την εποχή ήταν ως πνευματικό μονοπάτι.

Αυτή η προσέγγιση ήταν κάτι που δεν έχω ξαναζήσει και εμπνεύστηκα

να αφιερώσω ένα μέρος της ζωής μου σε αυτό.

Φυσικά δεν έχει τέλος, απλά θα μπορούσα να πω ότι εκείνα τα χρόνια οι σπόροι της μουσικής

«εμφυτεύτηκαν» μέσα μου, κάτι που μεγαλώνει στο πέρασμα του χρόνου.

Είμαι πολύ ευγνώμων στον δάσκαλό μου για πολλούς λόγους και σίγουρα αν δεν ήταν αυτός μάλλον

δεν θα συνέχιζα να μελετώ αυτό το είδος μουσικής.

Μου πήρε χρόνο, εξάσκηση και επιμονή για να πετύχω τα βασικά όπως το συντονισμό,

ρυθμό και άνετη θέση.
Λέγεται ότι χρειάζονται τουλάχιστον 10 χρόνια για να μπορέις να απολαύσεις την πρακτική σου,

20 για να την απολαμβάνουν οι ακροατές, 40 για να την  απολαμβάνει ο δάσκαλος,

και τουλάχιστον μια ζωή για να απολαύσει ο Θεός την πρακτική σου.

​

Ποτέ δεν προσέγγισα αυτή τη μουσική ως ινδική, με την έννοια ότι αναφέρεται μόνο

σε αυτούς που έρχονται από την Ινδία, αλλά ως μονοπάτι μέσα από τον ήχο για να δω βαθιά μέσα μου,

όπου μπορούσα να δω ένα ατελείωτο σύμπαν.

Την περίοδο που πέρασα στην Ινδία, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς

ιδιαίτερους γιόγκι-μουσικούς και να ακούσω πολλές συναυλίες.
Αργότερα γύρω στο 2008 πήρα ένα άλλο ιδιαίτερο μουσικό όργανο την Rudra veena.

Σύντομα ταξίδεψα στο Gurukul (ένα μέρος όπου κάποιος σπουδάζει μουσική) της οικογένειας Dagar.

Εκεί είχα την ευκαιρία να περάσω λίγο χρόνο με τον Fariddudin Dagar,

ένας από τους τελευταίους Ustad (κάποιος με βαθιά γνώση και εμπειρία στη μουσική)

της σκηνής στην Dhrupad (μια προσέγγιση της ινδικής μουσικής με μια βαθιά ποιότητα διαλογισμού)

και να μελέτησω την Rudra veena με τον Bahauddin Dagar,

κάτι που επηρέασε πολύ την προσέγγισή μου στη μουσική.

Ένας άλλος σημαντικός μουσικός που με επηρέασε βαθιά είναι ο Pushpraj Kosthi από τη Βομβάη.

Οι παραπάνω μουσικοί είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου,

αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι που γνώρισα και άκουσα τη μουσική τους.

Δύο μουσικοί που είχαν πολύ σημαντικό αντίκτυπο πάνω μου και με επηρέασαν βαθιά

αν και οι ηχογραφήσεις τους, αφού δεν τους γνώρισα ποτέ,

είναι οι Nikhil Banerjee και Zia Mohiuddin Dagar.

​

Δεν μπορώ να δω κανένα όριο σε αυτό το μονοπάτι και απολαμβάνω την πρακτική του, καθώς και αισθάνομαι πολύ χαρούμενος που το μοιράζομαι με ανοιχτούς ακροατές.